رويای من

حالا شاعر محبوبم، يداله رويايی در حلقه‌ی ملکوت صفحه‌ی خودش را امضا می‌‌کند.

گفتم: «چقدر سر حال و خوب می‌بينم‌تون!»
گفت: «تو هم چقدر رو اومده‌ی!»
و هردومان لبخندزنان با انگشت می‌زديم به تخته و همديگر را نگاه می‌کرديم.
دست انداخت به شانه ام، و مرا به خود کشيد: «جوون‌تر شده‌ی!»
مهربان و آرام است، وقتی کنارش هستی هرگز فاصله‌ی سنی نمی‌بينی، جوان می‌شود، جوانی می‌کند، و پابه‌پات می‌آيد که از هر دری سخنی، و مگر با او زمان هم معنا دارد؟
بهش گفتم که به جمع ما، وبلاگ‌نويسان بپيوندد، همان دم گفت که می‌پيوندد. چکار بايد بکند؟ کار سختی که نيست؟ ملکوت مال کی هست اصلا؟ همان‌جايی که تو می‌نويسی؟ و صدتا سئوال ديگر.
رويايی همواره می‌پرسد گرچه خودش همه چيز را می‌داند. گاهی فکر می‌کنی نام نويسندگان فرانسه يا ايرلند را نشنيده، ولی وقتی باهاش حرف می‌زنی در می‌يابی که چقدر دقيق خوانده، و چه عميق می‌شناسد فرم‌های ادبی مدرن را. فرعونيت اما در وجودش وجود ندارد، فضا می‌سازد که لحظه‌های ناب بسازد با تو، تا با انسان کودکش خاطره بسازی، شعر برات نمی‌خواند که بسيار شاعران دست در جيب بغل دفترچه‌شان را بيرون می کشند و زمانت را می‌کشند. آدم است، بی تبليغات و جار. و من چقدر لحظه‌های ناب دارم با يداله رويايی.
يکبار بهش گفتم: «می‌دونين آقای رويايی؟ رويايی شاعر داره قله به قله فتح می‌کنه و می‌ره، اما پيروانش اکثرا می‌رن به جهنم از بس جا می‌مونن.»
گفت: «تو واقعا اينجور فکر می کنی؟»
«معلومه. شما فکر کنين کدوم‌شون تونسته به قوزک پای رويايی برسه؟»
«چرا اينجوريه؟»
«واسه اين که رويايی ديگه توی جای قبلی‌ش نيست. رفته يه قله‌ی ديگه. مثلا توی "حضور من اينجا، غيبت تو در اينجاست." شعر رويايی معرفت حضور و فرصت اينجا رو شناسايی می کنه. من اصلا به شما يا رفاقت بين خودمون کاری ندارم، من از رويايی شاعر حرف می‌زنم که شما رو هم جا گذاشته. خيلی‌ها می‌خوان رويايی را دور بزنن، رج بزنن و يه جايی توی ادبيات مدرن دست و پا کنن، اما هرجا که می‌چرخن باز می‌بينن رويايی قبلا از اون وادی گذشته و ردش رو گذاشته و رفته توی قله‌ی بعدی.»
«خب، تو حال و احوالت چطوره؟ چرا يه چند روزی نميای پاريس بريم بچرخيم؟»
 گفتم: «چقدر سر حال و خوب می‌بينم‌تون!»
گفت: «تو هم چقدر رو اومده‌ی! امشب پيش ما بمون.»
گفتم: «بايد رانندگی کنم و تا فردا خودمو برسونم برلين.»
آن شب من در پاريس بودم، دو سه هفته پيش که برای خريدن و تکميل کردن ماشين‌های چاپ و صحافی به پاريس رفتم، بيست و چهار ساعتی مهمان بهمن امينی، مدير انتشارات خاوران پاريس بودم. زمان کوتاه بود و او خودش را رساند که ديدار تازه کنيم. و بعد ما از وبلاگ گفتيم و جهان مدرن مطبوعات. حالا شاعر محبوبم، يداله رويايی در حلقه‌ی ملکوت صفحه‌ی خودش را امضا می کند.
و من برای حضورش در ملکوت تکه‌ای از رمان "فريدون سه پسر داشت" می‌آورم تا بداند که چقدر دوستش دارم، و چه دقيق کارهايش را می‌خوانم. همانجور که ايرج شعرهای رويايی را می‌خواند:
تو می‌خواندی: «سکوت دسته گلی بود، ميان حنجره‌ی من. ترانه‌ی ساحل ، نسيم بوسه‌ی من بود و پلک باز تو بود.»
گفتم: «ول کن اين شاملو را، ايرج. چيزی از توش در نمی‌آيد.»
«اولا که دنبال درآمد مرآمد نيستم، ثانيا اين شعر مال شاملو نيست و مال يداله رويايی است، ثالثا... ولش کن.» حرفت را خوردی و فقط لبخند زدی. بعد هم از اتاق زدی بيرون...

و حالا يداله رويايی در جمع ماست، به احترامش بر می‌خيزم.