بهشت

دیگر  سیبی نمانده
نه برای من
نه برای تو
نه برای حوا و آدم
...
ببین!
دیگر نمی‌توانی چشم‌هام را
از دلتنگی باز کنی. 

حتا اگر یک سیب
مانده باشد
رانده ‌می‌شوم.
...
سیب یا گندم؟
همیشه بهانه‌ای هست.
شکوفه‌ی بادام
غم چشم‌هات
خندیدن انار
و این‌همه بهانه
که باز خوانده شوم
به آغوش تو
و زمين را کشف کنم
با سرانگشت‌هام.
زمين نه،
نقطه نقطه‌ی تنت.
...
بانوی زیبای من!
دست‌های تو
سیب را
دل‌انگیز می‌کند.

واسونک‌های شيراز

پرسه در متن‌

در متن‌های ادبی پرسه می‌زنيم
که خودمان فراموش نشويم،
که زندگی از يادمان نرود،
که بدانيم هستيم.

واسونک‌های شيراز، شاديانه‌های زندگی

اولين بار وقتی در شيراز بودم، کلمه ی واسونک را از زبان زنی بسيار زيبا شنيدم که داشت می‌گفت ما شيرازی‌ها چی داريم و چی نداريم. آن روز من بيست و دو ساله بودم، و پرتابل راديو ايران بر دوشم بود. گزارشی که از واسونک‌های شيرازی تهيه کردم هرگز پخش نشد، و اصلاً معلوم نيست که در آرشيو باشد يا نه. آخر ما که انقلاب نکرده‌ايم، ما منفجر شده‌ايم.
واسونک و آن ترانه‌‌ها از يادم رفت، سال‌ها گذشت تا من برای حضور در کارگاه جمعی راديو زمانه به آمستردام رفتم. دور ميز ناهارخوری بوديم که يکباره نيک‌آهنگ کوثر يک واسونک خواند و خنديد. و من برگشتم به شيراز، بيست و دو سالگی، و آن زن که حالا ديگر نيست. نيک آهنگ اما هست. و می‌توانم کمی از واسونک‌ها حرف بزنم، تا درباره‌ی اين ترانه‌های اروتيک فارسی يا شيرازی طرح موضوع کنم.
واسونک ترانه‌ای است که مردی را وا می‌ايستاند. قدقامتی‌ست برای يک مرد از زبان زنی دلبسته‌ی زندگی که جرئت خواندن ترانه را داشته باشد تا با ترفندی به مرد بگويد: «واستا، بذار برات اينو بخونم.» يا نه، می‌گويد: «وامی‌ستونمت که نری.»
واسونک گرچه اروتيک است، اما هرزگی در آن ديده نمی‌شود، از زبان زنی بيان می‌شود که می‌خواهد تشکيل خانواده بدهد، و مردی را به اين کانون دلگرم کند.
آی بالا بالا بلا!
قربون بالات
ای بلا!
فرش راهش گُل کنين
که بياد خونه‌ی ما.
ريشه‌ی اين ترانه‌ها از هرجا که باشد به فرهنگ کوچه باز می‌گردد، به زندگی، به ساده‌ترين نياز بشر که اداری نيست، رسمی نيست، دروغ نيست، مزه‌ی لبخند می‌دهد، و خود زندگی‌ست.

ادامه مطلب را در راديو زمانه پی بگيريد. 

راديو زمانه

راه

غربت من
شده نبودن تو.

همه چيز را مثل موهات
به باد بسپار
دلت را به من.
يادت نرود مال منی!
اين رنگ‌های نو به نو
اين جنگ‌های ويرانگر
اين سنگ‌های مرگ و زندگی
همه
حواس آدم را پرت می‌کنند
از اسب.
می‌ترسم
نگاهت
حواس مرا پرت کند
می‌ترسم
يادم برود مال منی
در آغوشت بگويم
کی می‌آيی؟
بپرسی
کجا؟
و من بگويم
با اسب.

آينه

دیدی؟
دیدی با ملافه‌هام
دنبالت دور خانه راه افتادم
تا هر جا نشستی
من بخوابم؟
دیدی با صدات بيتاب‌‌تر شدم؟
حالا دیگر نبودنت
یعنی کسی
بودن خود را
در زمین عزادار  است.

هر آينه
چشمی پنهان دارد
هر آينه
به خود نگاه ‌کنی
در آينه
برات بوس می‌فرستم
تا لبخندت را
به حافظه‌ی چشم‌هام بسپارم.

آقای من!
عاشقی با من چنین کرده،
یا این بلا را
من
سر عشق آورده‌ام؟

درون هر آينه
اين منم
که در انتظار اندامت
آه می‌کشم
برای يک نگاه.
و تو
دستی به موهات می‌کشی
با همان لبخند.

حالا ديگر
عاشقی می‌کنم
و زندگی
دارد تو را تماشا می‌کند
در آغوش من.

هرگز اينهمه نور
از قلبم عبور نکرده بود
هرگز اينهمه روشنی
در قلم من ندويده بود!
يادم باشد
در آينه
رفتنت را نگاه کنم
که می‌آيی.