گفت: «چه خسیسانه رنج می‌بری؟ این نان زهرمزه را قسمت کن.»

گفتم: «من در دست‌های تو تمام شده‌ام. این سنگ، این هم بیابان. پرتاب کن.»

زخمی‌تر از دلم

ماهی مرده‌ای ست

که قلاب از دهانش

هنوز خون می‌کشد

مجروح‌تر از غرورم

مردی ست

که گریه‌اش بند نمی‌آید

دل‌شکسته‌تر از بلور‌ تنم

منم.